We only live once, Snoopy!

Het gebeurt niet elke keer dat ik met gebak onthaald word bij nabestaanden. Gelukkig maar want ik zou door geen enkele deur meer passen. Maar deze keer wel, bij een familie wat verder Brabant in, want er was een jarige. Dus werd er een tompouce voor mijn neus gezet met een vanzelfsprekendheid die geen weigering duldde. Die er tien minuten later nog als enige stond want de familie was zo slim geweest om mij eerst aan het woord te laten. Ik baalde dat ik niet had opgelet hoe zij ‘m gegeten hadden maar bij deze familie mocht veel, dat was al wel duidelijk. Ik waagde het er dus op, zei dat ze maar goed naar mijn gestuntel moesten kijken, begon met ontleden en liet daarna het vorkje zoveel mogelijk links liggen. Het ging godzijdank zonder al te veel geknoei.

Wat ook niet elke keer gebeurt is dat het gesprek in een garagebedrijf is. Een familiebedrijf in dit geval. Waar bij binnenkomst recht voor mijn neus een kek sportief honinggeel karretje stond te pronken. Precies mijn kleur en qua bouwjaar misschien wel net zo'n klassieker als ikzelf. Ik begon er bijna van te kwijlen... Daarom was het maar goed dat ik een plek aan tafel kreeg met mijn rug er naar toe. Want ik kwam uiteraard voor iets heel anders dan voor gebak en auto's. Moeder, 94 jaar, was overleden en ze konden wel wat hulp gebruiken. Graag! Want van de aanhef boven haar rouwbrief werd ik namelijk ook heel blij:

We only live once, Snoopy.

Wrong! We only die once.

We live every day!

Geleefd, dat had ze zeker. Elke dag opnieuw, daar kwam ik in het gesprek snel achter. Moeder was een vrouw geweest die er altijd was voor haar gezin en die poetsen tot kunst had verheven. Maar bovenal was ze een vrouw die zichzelf niet wegcijferde. Een echte dame met een flinke portie zelfbewustzijn. Moeder wist wat ze wilde en zorgde ervoor dat ze het kreeg ook. Een prachtig mens dat het leven met volle teugen inademde en met wie altijd wel iets te beleven was. Never a dull moment.

Op de terugweg in mijn ineens toch wel suffe autootje was ik nog steeds blij.

Ik dacht: “Wat een pittige tante!”

Dat werden letterlijk de woorden waarmee ik een paar dagen later de afscheidsdienst begon. Die woorden en de woorden van Snoopy. Al snel zag ik mijn publiek knikken en glimlachen bij de verhalen die ik vertelde. Niet veel later werd er gegniffeld en geschaterd. Want de dochter vertelde liefdevolle en grappige anekdotes en haar kleindochters hadden een mooi gedicht . Aan mij de dankbare eer om er vervolgens een mooie strik omheen te doen.

Uiteraard was er verdriet. Maar het vermengde zich op een natuurlijke manier met dankbaarheid en plezier. Hier werd immers een prachtig leven gevierd! Door de aula stroomde een enorme dosis energie en ineens kwam de term ‘vrolijk verdriet’ in mijn gedachten. Als het al bestaat, dan zou dit het moeten zijn.

Moeder keek de hele tijd mee vanaf het scherm met een ondeugende en trotse blik. Ik meende er aan het eind van de plechtigheid in te zien dat ze had zitten genieten en dat ze nu het stokje vol vertrouwen doorgeeft aan dat prachtige stel dat rond haar kist stond.

Na de dienst vertelden aanwezigen me hoe ze waren meegenomen in dat bijzondere levensverhaal. Dat de lichte manier waarop het verteld werd zo fijn was. Maar ook dat Moeder ons zo’n mooie wijsheid meegeeft en hoe ze dat heeft voorgedaan: elke dag je leven leven! Een cadeautje dat we die middag allemaal van haar kregen en dat we direct mochten uitpakken om er de rest van ons leven mee te spelen.

Toen ik afscheid nam van de familie zei de dochter met een serieus gezicht: “ik hoop wel dat je zo nog kunt lopen.”

“?”

“Met al die veren in je reet…”

Ach, lopen hoefde niet meer, ik ging zwevend terug naar huis. Met een glimlach op mijn gezicht gebeiteld, met energie voor tien en het gevoel dat het leven mooi is. En die veren, die heb ik lekker laten zitten.