Uitvaartspoken

Lekker hard meezingend met de radio zit ik in de auto, op weg naar een uitvaart. Even de stembanden losgooien voor straks. Ik voel me relaxed, omdat ik weet dat ik over anderhalf uur een mooie dienst mag leiden. Ruim op tijd draai ik fluitend de nog lege parkeerplaats van het crematorium op, kies op mijn dooie akkertje een mooie parkeerplek uit en stal met een soepele bocht mijn auto in het vak. Op dat moment voel ik ineens door mijn hele ruggengraat een explosie van blinde paniek. En ik weet: er is iets helemaal mis. De adrenaline schiet naar mijn hersenpan en raast vervolgens door mijn hele lichaam. Als op datzelfde moment mijn telefoon gaat schiet ik bijna tegen het plafond van schrik. In paniek druk ik bijna op het verkeerde knopje maar krijg dan toch contact. “Waar blijf je?”, is de vraag aan de andere kant van de lijn.

Zweet, koud zweet, in plasjes onder mijn stoel. Angst, schaamte, paniek, hoe kan dit nou gebeuren? Want ineens weet ik het: op dit moment moet ik heel ergens anders zijn. Er zitten mensen op me te wachten om afscheid te nemen van hun dierbare en ik ben op de verkeerde plaats!

Ik wil het liefst ter plekke sterven.

Gelukkig word ik altijd precies op dat moment wakker.

Ja, het is een droom die zo nu en dan komt spoken, meestal in een periode dat ik net iets te druk ben geweest. Een droom die zich in allerlei verschijningsvormen

manifesteert. Want het lukt me heel eenvoudig om bosjes andere dingen te dromen die kunnen misgaan tijdens mijn werk. ’s Nachts rears de werkelijkheid its ugly head en kan alles in het kwadraat in het honderd lopen.

Zoon Twee zei als kind altijd als er iets mis ging: “kan een keer gebeuren”.

Klopt, en dat is geen probleem.

Maar liever niet als mama een uitvaart moet doen.

Ik vroeg me een tijdje terug af of ik de enige ben in uitvaartland die dit soort nachtmerries heeft. Tijdens een kleine rondvraag onder uitvaartcollega’s kwam ik er al snel achter dat ik allesbehalve uniek ben. En dat de demonen zich net zo hard bij mijn collega’s uitleven als bij mij. In allerlei variaties.

Een kleine bloemlezing wat er allemaal mis zou kunnen gaan en wat ons 's nachts tergt:

1. Met stip op 1 toch wel de bovenstaande: er achter komen dat je bij het verkeerde crematorium staat.

2. Maar ook: op weg zijn naar het goede crematorium, maar op de verkeerde tijd (te laat, natuurlijk)

3. op weg naar een onbekend crematorium hopeloos verdwalen

4. in een ellenlange file stranden, terwijl je heel vroeg bent vertrokken

5. onderweg merken dat je werktas (inclusief teksten) thuis in de gang is blijven staan,

6. of dat je teksten nog in de printer liggen.

7. Ook zo’n nachtelijke killer? Bang zijn je grandioos te verslapen,

8. of overdag zo druk zijn met andere dingen dat je je vertrektijd compleet vergeet.

9. Of zoiets doms als een ladder in je panty (daar kom je dan net na het begin van de dienst achter).

10. Ook zo'n lekkere: vlak voor de dienst er achter komen dat je een pagina tekst mist,

11. of een deel van de tekst is per ongeluk in lettergrootte 3 in plaats van 13

12. of zo dom zijn te denken dat je de tekst vlak voor vertrek wel kunt afdrukken. Want dit is namelijk stipt het moment dat je printer dienst weigert.

13. Super-supernachtmerrie: tijdens de dienst zomaar een heel verkeerde naam zeggen of, minstens zo gênant: op een cruciaal moment met geen mogelijkheid op de voornaam van de hoofdpersoon komen,

14. Of stel je voor: tijdens de dienst echt heel nodig naar het toilet moeten of een dag voor de uitvaart je stem kwijt zijn,

15. …… en ga zo maar door….

Bijna een wonder dat ik niet met megawallen onder mijn ogen mijn verhaal sta te doen, he? Nee, gelukkig heb ik al doende geleerd hoe ik mijn spoken de mond kan snoeren. Gewoon door mijn teksten ruim van tevoren af te drukken en nog eens hardop door te lezen. Door de pagina’s te nummeren (les 1 bij de opleiding). Door een broek te dragen in plaats van een jurk – daag, akelige panty. Door direct goed in mijn agenda te noteren waar en hoe laat de uitvaart is en dit gedurende de week nog een keer of 25 te checken. Door vooraf op Google Maps te kijken hoe ik rijden moet en door op de dag zelf een extra wekkertje te zetten, een half uur voor ik moet vertrekken.

Goed voorbereid zijn is meer dan het halve werk. Het is 95% nachtrust-verhogend, daar ben ik inmiddels wel achter gekomen.

Of een van bovenstaande dingen ook in het echt is gebeurd? Jazeker. Sommige bijna en sommige helemaal. In de meeste gevallen op tijd opgelost, voor de bühne niet eens opgemerkt en voor mezelf een wijze les.

Zoon Twee heeft helemaal gelijk:

“Kan een keer gebeuren.”

Maar laten we het maar mooi bij die ene keer houden.

Slaapt wel zo rustig.