Uitdaging

“Zo. Dus įíį kunt het verhaal op een beetje leuke manier en met wat humor vertellen? Dat zei de uitvaartverzorger tenminste.”

Ik kijk in de quasi-ongelovige en zelfs een beetje spottende (of verbeeld ik me dat maar) ogen van de zoon, alsof hij zich eigenlijk niet kan voorstellen dat ik dat kan. Ha, daar kom jij achter, denkt de mens Rita direct. De toon is gezet, ik pak de handschoen graag op. Komen jullie achter, hoe humorvol, leuk en grappig ik ben.

Maar de professional Rita fluit me terug. Die begrijpt wat de zoon bedoelt met zijn vraag. De kinderen staan voor de uitdaging het verhaal van moeders leven te laten vertellen door een wildvreemd iemand. En voor hen is het belangrijk dat dat gebeurt op de manier die zij voor ogen hebben.

Ik vind mezelf dus de volgende dag terug boven mijn digitale papier met de opdracht dat het wel een beetje vrolijk mag. Humor is een krachtig wapen maar misplaatste humor slaat alles meedogenloos… eh… dood. Maar wat is de juiste toon precies? Hoe vind ik de balans? Ik staar naar dat witte scherm met die knipperende cursor die toch altijd even mijn persoonlijke Angstgegner is.

Maar als ik de liedjes luister die moeder zelf gekozen heeft, dan vind ik de kapstok waar ik mijn tekst aan op kan hangen. Een rode draad in dat levensverhaal. Een draad waarmee ik de dienst begin en waarmee ik hem aan het eind op een mooie manier kan dicht

strikken. De teksten van de nabestaanden voegen zich er naadloos in. Ineens schrijft het verhaal zich bijna vanzelf en weet ik ook waar de luchtige accenten mogen komen.

Dus wordt er gelachen tijdens de dienst. Want de kinderen hebben me een paar vette anekdotes verteld waar we ons aan tafel vrolijk over hebben gemaakt. Het is een feest dat ik die in de aula vertellen mag. Met een mooie aanloop over brandende verkering vertel ik hoe, eind jaren ’50, vader en moeder niet mochten trouwen van haar vader omdat ze veel te jong werden geacht. Maar ze vonden er iets op zodat ze wel moésten trouwen...

Het duurt eventjes voor het kwartje valt maar als iemand voorzichtig begint te gniffelen volgt de rest al snel in vrolijk gelach. Net als bij het familiegrapje waar vader en moeder zelf altijd zo’n lol om hadden en dat ik wat aangedikt vertel.

Uiteraard is het niet allemaal dolle pret. Een uitvaart is immers geen cabaret maar een afscheid. Met ruimte voor verdriet en bezinning. Dus vloeien er ook wat tranen. Maar aan de opdracht dat ik het “een beetje leuk" moet vertellen voldoe ik ruimschoots. Dat zie ik in de geboeide banken voor me.

En de zoon? Die vertelt me na afloop met enige bewondering in zijn stem (maar misschien verbeeld ik me dat maar) dat hij blij is dat de uitvaartverzorger juist mijn naam heeft genoemd.