Bord

Ineens staat hij daar. Knalt als een onverwachte linkse in mijn gezicht als ik nietsvermoedend de deur uitkom om boodschappen te doen. In de kleuren felgeel, wit en paars lees ik “Te koop”. Direct voel ik hoe mijn goede humeur omslaat.

Natuurlijk wist ik dat dit moment zou komen. Ik was al voorbereid door de familie, door een preview van de makelaar op sociale media en gisteren nog door vrienden die me vertelden dat ik nieuwe buren zou krijgen.

Dat juist dit bord me zoveel doet had ik niet zien aankomen. Want dat er nieuwe buren gaan komen, dat is prima. Sterker nog: dat had de buurvrouw me al vrolijk meegedeeld tijdens haar ziekbed. Nee, dat ze er komen, is niet erg. Het is meer hoe ik voel dat er een volgende stap is gezet.

De vorige stap was, net zo nietsvermoedend, nog maar een paar weken geleden. Ik was in onze buurwoning voor de post en de paar plantjes die nog in de vensterbank staan. En waar ik de keren daarvoor geen enkele last van had, sterker nog: het was fijn om weer even binnen te zijn, wist ik nu niet hoe snel ik weg moest komen. Ineens voelde het huis zo ontzettend leeg. Buiten op de stoep kon ik weer ademhalen en pas toen begreep ik écht wat de dochter bedoelde toen ze zei dat ze het bijna niet kon opbrengen er binnen te zijn. Haar mam was niet meer in haar ouderlijk huis en met haar dood verdween letterlijk het leven uit de woning.

Nu is het spannend, al is spannend voor mij en de hele buurt niet het goede woord. Wel voor al die mensen die voorzichtig stoppen en een blik op het huis werpen. Ik kan het niet laten om met sommigen een praatje aan te knopen. Hoor van hen dat er veel interesse is en dat de bezichtigingen al over een paar dagen zijn.

Ik wil het allemaal niet zien maar ontkom er niet aan het wel te zien. Mensen die op haar balkon staan, mensen die door haar tuin lopen. Vreemde stemmen. Keurend, zoekend, overleggend, hopend. “Hier valt zeker iets van te maken”, hoor ik een man tegen de makelaar zeggen. Direct vlamt er iets in me. Hoezo, er iets van maken. Alsof het niets is. Meneer, je hebt geen idee: in dit huis is alles, was alles: jaren van geluk. Ga dat maar nadoen.

Tegelijkertijd begrijp ik ook wel dat er een en ander vertimmerd moet worden. En hoop ik dat de nieuwe buren, wie het ook worden, heel gelukkig worden in dit huis in onze fijne straat. En ik zal ze, als ze daar interesse in hebben, vertellen over de mevrouw die er het langst woonde van iedereen. Die lieve vrouw die 33 jaar mijn buurvrouw was.