.jpeg)
Ja ja, Ritueelbegeleider. Zo mag ik me sinds een paar jaar noemen.
Overigens mag iedereen zich zo noemen. Net zoals iedereen zich coach, makelaar of loodgieter mag noemen. Maar wees verstandig en weet wie je wanneer belt...
Ik noem me dus ritueelbegeleider. Met grote trots want ik heb er namelijk voor geleerd. Een prachtige maar pittige opleiding gaf me de basis om het werk te doen dat ik nu met zoveel passie doe. Samen met mijn rugzak vol levenservaring en intuïtie is dit een goede mix. En in de praktijk school ik me dagelijks verder.
Het klinkt zo zweverig, ritueelbegeleider. Zo vaag, zo zweverig. Het roept meer vragen op dan dat het antwoorden geeft. Want wie mij kent weet dat ik allesbehalve zweverig ben. Eerder aards en met beide benen stevig op de grond. Ik houd van concreet-en-to-the-point. Van gewone woorden en van vrolijkheid. Spiritueel is zo ongeveer de laatste eigenschap die in me opkomt als ik over mezelf nadenk.
Als ik een poging waag om uit te leggen wat mijn werk inhoudt krijg ik vaak als tegenvraag: “Oh, jij doet het praatje, zeg maar?” Ja…. ik spreek vaak tijdens de uitvaartdienst. Maar dat is slechts één aspect van mijn werk. Dat is wat je ziet.
Maar het gaat natuurlijk om veel meer dan "het praatje". Er is een mens overleden en van die mens nemen we afscheid. Dat is niet niets. Daar willen we woorden aan geven en willen we “iets” doen. En dat “iets”… daar gaat het om. Dat “iets”, dat raakt je omdat je het voelt. Dat geeft betekenis.
Als ritueelbegeleider is het de kunst om dat “iets” te vangen. Door in het gesprek met de nabestaanden heel goed te luisteren naar wat gezegd of juist niet gezegd wordt.
Het “iets”, dat kan voor iedereen anders zijn. Maar het kan bijvoorbeeld met woorden, met muziek, met foto’s of met 'doen". Mijn kinderen zullen niet snel vergeten hoe ze samen de kist met daarin hun opa de aula in droegen. Ze voelden het mooie van de zwaarte en dat was niet alleen omdat ze écht droegen. Van de muziek van de uitvaart weten ze zich echter weinig meer te herinneren. Ikzelf herinner me van diezelfde uitvaart hoe ik zag dat mijn handen trilden toen ik een kaars aanstak. De rust kwam pas toen het was gelukt om de vlam vol te laten opgloeien.
En zo wordt ieder mens door iets anders geraakt. Voor een ritueelbegeleider is het de kunde en kunst om daar tijdens de plechtigheid ruimte voor te geven.
Ruimte maken voor stilte of juist voor geluid. Ruimte om foto’s te kijken, een tekening bij oma neer te leggen. Ruimte te maken voor verdriet, voor troost en voor hoop. Ruimte maken en ervaren wat er gebeurt.
Het mooist zijn de momenten waarin alles samenkomt.
Pas mocht ik een brief van een dochter aan haar overleden moeder voorlezen. Het was een brief in pure en eerlijke woorden. En terwijl háár woorden uit mijn mond de aula vulden daalde er tegelijkertijd een oorverdovende stilte neer: een stilte waarin iedereen in dezelfde aandacht met elkaar verbonden werd.
Op zo’n moment knijp ik mijzelf even denkbeeldig in mijn arm en voel ik me diep dankbaar voor die magie.
Dat doet dus een ritueelbegeleider. Werk dat mij past als een oude jas.
En het mooie is: als ik mensen vertel over mijn werk, dan zegt iedereen: “echt iets voor jou!”