Wrong time, wrong place

Op een mooie pinksterdag niet zo lang geleden zaten we met de hele familie in de tuin. Het was een feestelijke dag want Zoon 1 vierde zijn verjaardag bij ons. Thuis op het oude nest hoewel hij eigenlijk al een tijdje is uitgevlogen.

Het was gezellig. Parasol voor opa en oma’s, slingers, taart, het kon niet op. Ook onze kat vond het prima, al dat volk en zijn hondennichtje van Oma 1 op bezoek. Op een schaduwrijk plekje gingen ze fijn liggen doezelen.

Totdat de vogels die onze tuin bevolken Tyson in de gaten kregen. Waren ze nou maar stil gebleven, dan lag die kat nu nog te pitten. Maar uit de kleine keeltjes van die dommerds kwam een herrie alsof er een leeuw op hun hielen zat. Die ieniemieniekleine vogeltjes, winterkoninkjes en koolmezen, kwamen zelfs boven het kermisgeweld uit (ja ja tijdens de Pinksteren is het echt feest in Grave).

Je voelt het al aankomen: met dat gekwetter aan zijn kop was Tysons jachtinstinct direct gewekt. Hij sloop tot onder de schutting vanwaar de provocatie kwam en nam stelling. Ook Oma 2 kwam snel in actie want die zag de bui al hangen. Maar al haar pogingen om Tyson tot de orde te roepen waren aan dovemansoren gericht: katten zijn soms net kinderen.

Wij vonden het wel grappig om te zien eigenlijk. Oma die zich net zo druk maakte als de vogeltjes en zo’n onverstoorbare Oost-Indische Boeddhakat die rustig afwachtte… met zijn complete focus in het puntje van zijn staart.

Vervolgens gebeurde er niets. Helemaal niets. En omdat op dat moment de taart onder luid applaus naar buiten kwam was de aandacht al snel verlegd naar voor ons belangrijker zaken. Zingen voor Zoon 1, taart en een drankje er bij. Zoals ik al zei: het was een mooie Pinksterdag. We waren elkaar net aan het vertellen hoe lekker het allemaal was toen Zoon 2 op alarmerende toon zei: “O oh… Volgens mij heeft Tyson iets gevangen.” Drie keer raden was niet nodig, want het vogelgekwetter was ineens omgeslagen in een letterlijk doodse stilte.

Ja, en wat doe je dan? Ga je proberen het vogeltje te redden of blijf je laf op je stoel zitten?

Ik kan je vertellen dat wij het laatste deden. Behalve Zoon 2 die even poolshoogte ging nemen. Zijn rol in ons gezin is immers die van de jonge onderzoeker... hij zag hoe het vogeltje nog eventjes bewoog in de kattenbek maar toen met volle overgave volledig werd opgepeuzeld. Was die kat met zijn kattenvoer maar zo netjes…. O en wat voelde ik me schuldig want de taart smaakte door dit drama maar een heel klein beetje minder lekker.

Hadden we dit moorddrama kunnen voorkomen? Je zou zeggen van wel, als we de kat naar binnen hadden gedaan. En als we niet zo hadden gelachen om de pogingen van Oma 2. Maar ja, ‘als’ is een gemakkelijk woord. Onze conclusie was dat het voor het vogeltje en zijn nabestaanden heel naar is maar dat wij niet op kunnen tegen Moeder Natuur. We zeiden nog dat het wreed is maar dat het nu eenmaal zo gaat. Maar dat we wel hopen dat de arme vrouw en kindertjes van meneer koning de kracht hebben om op eigen vleugeltjes verder te gaan. En er dacht nog even iemand grappig te wezen met de opmerking dat het in mei tijd is voor zomer- en niet voor winterkoninkjes.

De vraag is natuurlijk: had het vogeltje zijn noodlot kunnen ontlopen door een takje hoger of een tuintje verder te gaan zitten? Of heeft het nu eenmaal zo moeten zijn omdat alles is voorbestemd?

Ik weet het niet. Ik neig naar “wrong time, wrong place” voor onze gevederde vriend. Gewoon gruwelijk vette pech. Want dat het bestaat dat je op de verkeerde tijd op de verkeerde plek kunt zijn, dat zal iedere nabestaande van slachtoffers van een tragisch ongeval, misdrijf of terreurdaad kunnen beamen. Denk maar eens aan de MH17-slachtoffers, denk aan Anne Faber.

Ik troost me met de gedachte dat als “Wrong place, wrong time” bestaat, het omgekeerde volgens de wetten der logica er ook moet zijn: “Right time, right place”. En dat klinkt een stuk vriendelijker.

Het zou toch mooi zijn dat als je voelt dat jouw tijd daar is, dat je dan ook kunt gaan. Op een plek die voor jou het fijnst is. Als alles klaar en voltooid is en alles gezegd en gedaan is. Als het lichaam niet meer kan en de geest het goed vindt. Dat klinkt als gezegend sterven. Dat klinkt als sterven waar je als nabestaande alleen maar vrede mee kunt hebben. En dat wens ik iedereen toe.