.jpeg)
Heerlijk, een weekje het rijk alleen omdat partner B. zijn mannelijkheid gaat bewijzen op de racefiets in de Franse Alpen. Raar hoor, hij is degene die weggaat, maar voor mijn gevoel ben ik degene die vakantie heeft. Blij zwaai ik hem uit: Daag, schat, goede reis en veel fietsplezier met de mannen!
Mijn eerste dagje thuis is top. Als ik naar het toilet ga laat ik de deur lekker wagenwijd open staan. Ik doe en laat eigenlijk alles waar B. nooit zo blij mee is en voel me een ondeugend kind. En ’s avonds hoef ik niet verplicht Studio Sport te kijken, maar mag ik zappen zoveel ik wil. Totdat ik ontdek dat er op zondagavond om 7 uur echt niets beters is om naar te kijken dan eredivisievoetbal…
Ik app nog even naar Frankrijk hoe de eerste dag is geweest maar krijg geen antwoord. Nou, dan maar slapen zonder langeafstandsnachtzoen. Ik ben een grote meid en kan best zonder. En hij is goed aangekomen want in onze familieapp verscheen al een leuk fotootje van het logeeruitzicht.
En zo heb ik het eigenlijk best fijn thuis. Ik kook wat ik lekker vind. Ik maai het gras want hoewel dat bij ons mannenwerk is kan ik dat ook heus wel, en de groenbak aan de straat zetten is ook niet zo moeilijk. Er komen kinderen bij me buurten en dat is gezellig. En al controleer ik elke avond een keer vaker dan normaal of de achterdeur wel op slot zit, ik ben best tevreden met mezelf.
Maar na een paar dagen, slaat de schrik me ineens om het hart. Uit het niets. Een gevoel van eenzaamheid bespringt me en grijpt me flink bij de strot. En dan is de vrijheid die ik zo bejubelde ineens helemaal weg. Opeens word ik bang. Opeens bedenk ik hoe het zou zijn als partner B. er niet meer is en ik echt alleen zou zijn. Voor altijd. En dat ik níet even bellen of appen kan…
Stel je voor, dat ik er alleen voor kom te staan. Natuurlijk niet nu, maar zeg over een jaar of 25. Hoe doe ik dat? Kan ik dat überhaupt wel? Wat betekent het om je partner kwijt te raken en alleen achter te blijven? Hoe doe je dat, achterblijven? En hoe ga je dan door? Al deze vragen maken me van slag. Het zet mijn werk ook in perspectief: want die uitvaart is misschien moeilijk, maar wat daarna komt is waarschijnlijk nog veel moeilijker.
Inmiddels heb ik wel wat voorbeelden. Mijn schoonmoeder, mijn buurvrouw, ze staan er inmiddels een paar jaar alleen voor. En ik zie hoe sterk zij zijn. Ik zie hun verdriet en dat kan niemand wegnemen. Maar ik zie behalve hun kwetsbaarheid ook hun kracht. De glans is er een heel eind af en toch vinden ze iets in het leven om voor door te gaan. “Wat moet ik anders? De hele dag in een hoekje gaan zitten huilen? Daar krijg ik hem niet mee terug”, zegt de buurvrouw weleens tegen me. Gelijk heeft ze. En dan drinken we nog een kop koffie. Of vatten samen een wijntje.
Ik moet maar vertrouwen hebben in mezelf. Net zoals ik tijdens mijn zwangerschappen het naïeve maar rotsvaste vertrouwen had dat die bevallingen me gewoon zouden lukken. Als miljoenen vrouwen dat al eeuwenlang kunnen, dat kan ik dat ook, dat was mijn idee. Als het zover is kan ik het.
En daar houd ik me nu ook maar aan vast.
B. komt na een week thuis, mannelijker dan ooit, met een koffer vol wasgoed en veel mooie verhalen.
En ik voel me gezegend.