.jpeg)
is de ander zijn brood…. Ik heb ‘m veel gehoord, de afgelopen weken. En het klopt. Bij een sterfgeval komen er de nodige professionals in actie. Denk eens aan de uitvaartverzorger die je helpt bij alles wat er gebeuren moet, maar ook aan de specialist bij de drukkerij voor het rouwdrukwerk, de bloemist die het grafstuk maakt, de verzorgers die ervoor zorgen dat moeder er zo mooi bij ligt, de chauffeur van de rouwauto en de dame die na afloop in de koffiekamer de spreekwoordelijke bak troost schenkt. Mensen die dag en soms ook 's nachts voor je klaarstaan. En ja, professionals moeten nu eenmaal betaald worden. Hoe je het ook wendt of keert: Uitvaartland is een land met echt geld.
Overigens geeft de oorsprong van het spreekwoord een wat andere betekenis.” Des eenen dood, is des anderen brood, door 't afsterven van den eenen, verkrygt de andere levensmiddelen, door erfenis, door amptvolging, enz.,” zo vertelt ons F.A. Stoett. En die kan het weten.
Maar terug naar de betekenis die nu aan het spreekwoord gegeven wordt: Ja. Hoe cru misschien: er verdienen mensen geld aan “de dood”.
Zoals er verdiend wordt aan zoveel akelige dingen trouwens.
Je kunt daar van alles van vinden.
Maar je ontkomt er niet aan dat, als je overlijdt, er kosten gemaakt zullen worden. Net zoals wanneer je geboren wordt, als je gaat trouwen of als je ziek wordt.
Wat kost dat allemaal dan?
Als je gaat googlen dan zie je dat je al een uitvaart kunt regelen voor € 1250,-. Het pakket heet Essentia. Dat is een prachtige naam voor een, ja hoe zeg je dat, uitvaart met de meest essentiële dienstverlening. Niets minder en niets meer. Wil je een minimale uitvaart, zorg dan dat je vierduizend euro op de plank hebt. Gemiddeld wordt er in Nederland echter tussen de zeven- en tienduizend euro uitgegeven aan een uitvaart. Ik vind het veel geld. Maar Nederlands als we zijn, kun je je daarvoor verzekeren. Luister maar eens naar de vele radio- en TV-spotjes die je willen overtuigen van het nut hiervan.
Ook ik probeer mijn brood te verdienen in de uitvaartbranche. Ik help nabestaanden met het voorbereiden en uitvoeren van de uitvaartdienst voor hun overledene. Mijn bedrijf is bescheiden, ik ben mijn eigen werknemer en miljonair zal ik er niet van worden. Maar dat hoeft ook niet. Ik hoef niet elke dag croissantjes: een bruine boterham met kaas is prima. Voor veel professionals in Uitvaartland is geld verdienen vaak ook niet de grootste drijfveer. Sterker nog, uit onderzoek blijkt dat degenen die in deze branche willen werken, dit vooral doen omdat ze betekenis voor anderen willen hebben, omdat ze zinvol werk willen doen. En waar alle collega's in de uitvaartbranche van doordrongen zijn is het feit dat een uitvaart maar één keer kan en dus ook in één keer goed moet. De lat ligt hoog, we gaan niet voor een zesje maar voor een tien. Dat wil niet zeggen dat er nooit iets misgaat. Pech kun je altijd hebben. En dat bedoel ik heel letterlijk: ik herinner me van niet zo heel lang geleden dat de rouwauto op de oprit van de overledene stond met een lekke band. Precies op het moment dat-ie moest gaan rijden. Dan sta je toch even raar te kijken.
Ik houd van maatwerk en probeer een dienst te houden, die precies is zoals een familie wenst of nodig heeft. Wat dat inhoudt, blijkt tijdens het gesprek of de dagen erna. Eenmaal thuis met een schrijfblok vol onleesbare krabbels mag het gaan bruisen en borrelen. Moet het gaan bruisen en borrelen, want een uitvaart vormgeven is behalve een creatief proces hard en zorgvuldig werken. Wat ga ik zeggen en hoe ga ik het zeggen? En wat zeg ik niet en waarom niet? Elke uitvaart is anders. Als ik in de auto stap op weg naar de familie dan weet ik nooit wat ik daar aantref, laat staan hoe de plechtigheid er uit zal zien. En hoewel de voldoening onbetaalbaar is wanneer de nabestaanden troost halen uit mijn inspanningen is het toch ook fijn dat ik in geldelijke vorm gewaardeerd word. Want ongemerkt steek ik in elke uitvaart behalve energie ook echte uren.