.jpeg)
Ik hoor het Marco regelmatig zingen. En elke keer denkt de Dwarse Daantje in mij: welles!
Afscheid van 2016, bijvoorbeeld.
Het zit er bijna op. Ik heb de oliebollenmix al in huis gehaald en heb zin om op 31 december bollen en flappen te bakken. Laat de kinderen en hun aanhang en iedereen die wil maar tot mij komen op deze dag. Ik bak wel door. Als ik daarna maar even douchen mag. Want het is wel zo prettig om niet geurend als een oliebol het nieuwe jaar in te gaan.
Gelukkig ben ik niet sentimenteel. Ik kijk liever vooruit dan terug. Sterker nog: elk jaar ligt er half november een nieuwe agenda klaar om ingevuld te worden. Heerlijk, een maagdelijk wit nieuw jaar voor me. Het liefst koop ik in juni ook een nieuwe schoolagenda, maar dat is ook al zoiets als je de vijftig gepasseerd bent. Agenda's hebben een hypnotiserende werking op me. Ik zoek altijd direct naar mijn verjaardag. En daarna naar de verjaardagen van Bert en de kinderen. Om het vervolgens ook direct weer te vergeten.
Dat maagdelijke gevoel duurt maar heel kort. Want zodra ik in die agenda schrijf, is-ie bezoedeld. Dan ligt het jaar niet meer voor me open maar is het gewoon een jaar waarin weer van alles moet. Op controle bij de tandarts, bijvoorbeeld (de afspraak voor februari is het voorgaande jaar allang gemaakt). Gelukkig mag ik nu ook al leuke dingen noteren in agenda 2017: het 60-jarig huwelijk van mijn ouders in augustus. We kijken er nu al naar uit.
Ik weet hoe belachelijk en ouderwets een papieren agenda is. Want natuurlijk heb ook ik een digitale agenda. Maar ja, ooit – ongeveer drie levens geleden- was ik bibliothecaresse en dus ben ik lichtelijk papierverslaafd. Ik houd van papier, van de geur van papier, van boeken, papieren notitieboekjes en papieren… euh…. papiertjes. Zelfs van papieren zakdoekjes.
Laat ik toch maar eens nostalgisch zijn en terugkijken in mijn agenda van 2016: de gezinsplanner die qua gezin steeds leger werd. Want de kinderen brengen eerst van alles mee naar het nest maar vliegen zo langzamerhand toch echt uit. Qua afspraken voor mezelf was 2016 was een pittig jaar, maar het was het helemaal waard. Een jaar met verdriet en geluk. Een jaar van jongleren met studieboeken en werkafspraken. Met offers brengen en een weg zoeken. Wat ben ik blij dat ik het allemaal heb kunnen volhouden en wat ben ik trots op waar ik nu sta. Ik ben het bewijs dat je nooit te oud bent om te leren en dat het nooit te laat is om je droom na te jagen. Ik heb veel geleerd en niet alleen uit boeken, integendeel. Ik heb mooie mensen ontmoet en nieuwe vriendschappen gesloten. En nu, op de valreep van 2017, mag ik me professional noemen en doe ik het werk dat ik het liefste doe. En waar ik goed in ben. Als een vis in het water. Ik ben een dankbaar en gelukkig mens.
Om terug te komen op Marco: natuurlijk begrijp ik wat hij bedoelt met "ik ga wel weg maar verlaat je niet". Dat geldt ook voor 2016: ik neem er afscheid van maar 2016 blijft altijd bij me. Als een waardevol jaar. Als het jaar waarin alle stukjes op hun plek vielen.
Op naar 2017, dat het een mooi jaar mag worden!